U dijelu koji se odnosi na stvaranje čovjeka sa stanovišta religije objašnjeno je da na osnovu ovog učenja današnji ljudi imaju jedinstven korijen i počelo. Prvi čovjek je imao potpuno posebno stvaranje i nisu ga rodili otac i majka. Ovo se učenje može napustiti jedino ako nam empirijske nauke prezentuju sigurne i pouzdane podatke i informacije, informacije koje neće ostavljati nikakvu mogućnost sumnje. Upravo kao što je pokazano, iako je teorija evolucije u nekim aspektima bila uspješna i otkrila je zastore s nekih činjenica u domenu života i s mehanizma njegovih promjena, nije bila uspješna u objašnjenju nastanka ljudske vrste, koja se očito razlikuje od drugih vrsta. Logika razumijevanja religijskih tekstova ne dozvoljava nam da vanjsko značenje kur’anskih ajeta ostavimo po strani zbog jedne teorije čija je snaga i postojanost zasnovana na sumnjivim stavovima, a koju čak nisu potvrdili ni biolozi i o kojoj ne postoji saglasnost mišljenja. Prema tome, ako budemo popustljivi prema teoriji evolucije i prihvatimo da se postepene i genetske transformacije ne ograničavaju samo unutar jedne vrste, nego da ove transformacije,
s ozirom na prirodnu selekciju, uzrokuju pojavu novih vrsta, opet ne možemo prihvatiti da ove postepene, slučajne i besciljne transformacije rezultiraju pojavom veličanstvene vrste s izvanrednim sposobnostima po imenu čovjek. S obzirom na činjenicu da su se tokom historije planete Zemlje pojavile i iščezle mnoge vrste životinja, nema mjesta negiranju da su se pojavile i nestale brojne vrste čovjekolikih majmuna, koji su u pogledu fizičke građe tijela imali mnogo sličnosti sa čovjekom, i da otkrivanje nekih fosila svjedoči o postojanju ovakvih bića u dalekoj prošlosti. Ali ne postoji naučni dokaz i argument da su sadašnji ljudi potomci tih životinja i na osnovu pretpostavke, sumnje i vjerovatnoće ne može se odustati od vanjštine kur’anskih ajeta i odbaciti posebnost stvaranja čovjeka.
Izvor: Ahmed Vaezi, Čovjek u islamu, s perzijskog preveo Sabahudin Šarić, Fondacija Mulla Sadra, Sarajevo 2018., str. 68-69.