Kada čovjek, usljed nehaja, neznanja ili naviranja životinjskih nagona i strasti, počini grijeh, mora se bez oklijevanja izložiti Božijoj milosti, od Uzvišenog zamoliti oprost i vodom kajanja i traženja oprosta saprati svoje srce i dušu,[1] jer su nemar i odlaganje pokajanja dodatni grijeh i dokaz dvostrukog prkosa.
Iz časnog Kur’ana razumije se da pokajanje biva prihvaćeno pod dva uvjeta:
– Da grijeh bude počinjen u neznanju, a ne potaknut nevjerovanjem i prkosom;
– Da se čovjek odmah nakon počinjenog grijeha pokaje i što prije zamoli za oprost.
Uzvišeni o tome kaže:
إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّـهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِن قَرِيبٍ فَأُولَـٰئِكَ يَتُوبُ اللَّـهُ عَلَيْهِمْ ۗ وَكَانَ اللَّـهُ عَلِيمًا حَكِيمًا ﴿١٧﴾ وَلَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ حَتَّىٰ إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ إِنِّي تُبْتُ الْآنَ وَلَا الَّذِينَ يَمُوتُونَ وَهُمْ كُفَّارٌ ۚ أُولَـٰئِكَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا ﴿١٨)
Bog prima pokajanje samo od onih koji učine kakvo ružno djelo iz neznanja, a zatim se ubrzo pokaju; njima će Bog oprostiti. – A Bog sve zna i mudar je. Uzaludno je kajanje onih koji čine ružna djela, a koji, tek kad se nekom od njih smrt približi, govore: “Sada se uistinu kajem!”, a i onima koji kao nevjernici umru. Njima smo bolnu patnju pripremili. (En-Nisa, 17–18)
Trgnite se, pokajte se dok nije kasno, jer vremena je uistinu malo. Pogledajte na kakav način Uzvišeni Bog razgovara sa Svojim robovima:
أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّـهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلَا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ ۖ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ
Zar nije vrijeme da se vjernicima srca smekšaju kada se Bog i Istina koja se objavljuje spomenu? (El-Hadid, 16)
Ti što zboriš: sutra, ovo dobro znaj,
Sa svakim danom što prolazi vrijeme,
Ono loše drvo se podmlađuje,
Ovaj kopač stari i bespomoćan postaje,
Ono mlađim postaje, a ti si sve stariji,
Pohitaj i svoje vrijeme ne traći,
Pozno doba godine dođe, vrijeme sjetve nije,
Osim obraza crna i ružna djela nije,[2]
Život protraćen, trud uzaludan, put dug
Nefs trom, srce crno, duša nestrpljiva,
Kosa na glavi poput snijega od straha od smrti,
Svi dijelovi tijela drhtajem trepere kao listi,
Korijeni loše ćudi se učvrstiše,
snage za čupanje njihovo malo ostade,[3]
Crv se u korijen drveta tijela nastani,
Treba ga iščupati i na vatru staviti.
Trgni se, trgni se, o putniče, kasno je!
Sunce života prema jami se spustilo!
Trgni se, ne reci sutra, jer sutra prošlo je,
Dok dani sjetve u potpunosti minuli nisu![4]
Izvor: Muhammed Reza Mahdevi Kani, Koraci ka samoizgradnji, svezak II,Fondacija “Mulla Sadra”u Bosni i Hercegovini, Sarajevo, 2012, str. 5-6.