U islamskim arhitekturama bezistani spadaju u najznačajnije javne građevine, kako po svojoj veličini, tako i po materijalima i konstrukcijama primijenjenim u njihovoj izgradnji. Oni su jedna vrsta nekadašnjih robnih kuća, u stvari pokrivene čaršije u kojima su smještene razne zanatske i trgovačke radnje.
Kao i sve druge vrste orijentalnih građevina, bezistane su u naše krajeve donijeli Turci. Ove građevine grade se samo u većim čaršijama, a predstavljaju volumenske dominante u sitnom tkivu čaršijskih dućana. U Bosni su građeni u tri vezirska grada: Sarajevu, Travniku, i Banjaluci.
Pošto su požari bili glavni neprijatelji čaršije, bezistani su građeni od tvrdih materijala, kamena i opeke, pokrivani su svodovima i kupolama a zatvarani željeznim kapijama. Pokrivač svodova i kupola je bio od olova, bakra ili ćeremita. Prema tlocrtnoj i prostornoj koncepciji, bezistani su bazilikalni i potkupolni.
Bazilikalni najčešće imaju tri broda, od kojih je srednji povišen i obično širi od bočnih. Oni se osvjetljavaju kroz prozore u nadvišenju srednjeg broda koji ima funkciju uzdužne komunikacije – natkrivene ulice. U bočnim brodovima nalaze se dućani pokriveni svodovima koji teku upravno na svod srednjeg broda.
Potkupolni bezistani imaju pravougaoni tlocrt izdijeljen na kvadratna polja istih veličina, pokrivena kupolama koje se oslanjaju na vanjske zidove i unutarnje snažne kvadratične stupce. Prelaz od kvadrata na krug kupole najčešće je izveden sfernim trouglovima – pandantivima.
Dok je komuniciranje kod bazilikalnog tipa uglavnom podužno, kod potkupolnog bezistana je podužno i poprečno. Kod bazilikalnih bezistana dućani su definirani konstrukcijom zidova i poprečnih svodova, a u potkupolnim bezistanima dućani su drveni i prislonjeni uz unutarnje zidove i stupce. Predstavnik bazilikalnog tipa bezistana u Bosni i Hercegovini je Gazi Husrev-begov bezistan u Sarajevu, a potkupolnog Rustem-pašin, odnosno Brusa-bezistan u Sarajevu.
Brusa-bezistan, u jezgru sarajevske čaršije, na njenom južnom dijelu, uz Gazi Husrev-begovu džamiju, predstavlja najsnažniji monumentalni volumen, koji je i u cjelokupnoj prostornoj kompoziciji čaršije jedna od njenih najuočljivijih dominanti. Prostorno-konstruktivna dispozicija potkupolnog Brusa-bezistana potiče od Ulu-džamije iz Bruse, s kraja XIV st. pokrivene sa 20 (5×4) jednakih kupola. Princip ove dispozicije je podjela pravougaonika na neodređen broj jednakih kvadratnih polja pokrivenih kupolama iste veličine.
Ulu-džamija u Brusi je ishodni tip, koji nije primjenjivan samo na džamijama nego i na hanovima i bezistanima. Eski-džamija u Jedrenu, sa početka XV st. ima 9 jednakih kupola (3×3), Zindžirlikuju džamija u Carigradu je iz XV st., ima identično prostorno rješenje kao Brusa-bezistan sa 6 (3×2), džamija u Sofiji, danas Arheološki muzej, iz XV st., ima istu prostornu dispoziciju sa 6 (3×2) kupola, ali su kupole znatno veće nego kod Brusa-bezistana, Ešrefoglu han u Bejšehiru, iz XV st., po dispoziciji je isti kao Brusa-bezistan, 6 (3×2) kupola, a Velika čaršija (bezistan) u Carigradu, sa velikim brojem jednakih kupola, predstavlja primjer velikog potkupolnog bezistana klasičnog osmanskog perioda (XVI st.) kao i Brusa-bezistan.
Isto prostorno rješenje za džamiju, han i bezistan govori o karakteru džamijskog prostora, koji nema sanktuarija, nema oltara. Mihrab postoji samo za to da vjernicima odredi smjer prema Mekki, i da stvori malu nišu u zidu, za imama koji klanja ispred ostalih vjernika. Ovaj tip džamije je razvijen u širinu, za razliku od bazilikalnog tipa crkve, čiji je prostor usmjeren u dužinu, prema oltaru koji je glavni akcent u unutrašnjem prostoru. Niša mihraba u sredini duže stranice zida samo je orijentir, a ne akcentirani sanktuarij kao što je oltar u crkvi.
Izvor: Husref Redžić, Studije o islamskoj arhitektonskoj baštini, Veselin Masleša, Sarajevo, 1983., str. 275-277.