U mnogim ajetima časnog Kur’ana govori se o stvaranju čovjeka, načinu njegove kreacije i njegovim egzistencijalnim dimenzijama.
Uvidom u sadržaj i kontekst ovih ajeta može se utvrditi da:
a) Stvorenja koja se nazivaju čovjekom imaju zajednički
korijen i izvor. Nastali su od jednog čovjeka i žene i svi
su potomci i sjeme jednog oca i majke.
b) Ovi specifični otac i majka, koji su prvi ljudi, stvoreni
su na poseban, ne prirodan način. Ljudi, dakle, ne vode
porijeklo od životinja ili nekih čovjekolikih bića.
c) Čovjek osim tjelesne dimenzije ima i nematerijalnu sup-
stancu pod nazivom duša ili duh.
d) Život ljudskih duša i duhova ne prethodi tijelu i započinje s tjelesnim životom. Drugim riječima, ljudski duhovi, prije nego što pripadnu određenom tijelu, nemaju konkretnu i zasebnu egzistenciju pod nazivom duša.
e) Suština čovjeka i njegove ljudskosti jeste u njegovom duhu, a ne u njegovom prolaznom tijelu (počelnost duha).
Ovih pet tačaka i spoznaja ne mogu se istom jasnoćom izvoditi iz kur’anskih ajeta.
Neka od ovih saznanja jasno su istaknuta u brojnim ajetima, dok su neka druga slabije potvrđena kur’anskim ajetima.
Naprimjer, može se spomenuti stav pod d), koji u poređenju sa saznanjem pod c), i e), ima manje kur’anskih potvrda.
Izvor:“Čovjek u Islamu”, Ahmad Vaezi, s perzijskog preveo Sabahudin Šarić, fondacija “Mulla Sadra” u BiH, Sarajevo 2018.