Sreća (sa‘adat), gledajući korijen riječi, sadrži pojam pomoći.
Arapi osobu koja je uzrok i povod da se nekome pomogne nazivaju sa‘īdom, međutim, u kolokvijalnom govoru se koristi u značenju radosti, veselja i lagodnosti. Nasuprot sreći nalazi se nesreća (šaqâva), koja, gledajući korijen riječi i značenja u kolokvijalnom govoru, nosi značenje umora, trpljenja i težine.
Ukoliko se sreća tumači kao “lagodnost”, u tom slučaju dat joj je samo negativan aspekt, kao kada bi se reklo da se sreća ogleda u lišenosti patnje.
Međutim, ako se sreća tumači kao “radost i ushićenje”, tada joj je dat pozitivan aspekt, u značenju da nema umora, trpljenja i težine, u kojem slučaju sreća neće podrazumijevati pojam kojim se ukazuje na nepostojanje nečega, već će podrazumijevati afirmativno i egzistencijalno stanje.
U slučaju da je prvo tumačenje ispravno, tada bi opozicioni odnos između sreće i nesreće bila opozicija posjedovanja i neposjedovanja svojstva, a ako je drugo tumačenje ispravno, opozicija među njima bit će u obliku kontrarnosti.
Dakako, postoji i treće mišljenje, da opozicija između sreće i nesreće pripada vrsti opozicije posjedovanja i neposjedovanja svojstva iz aspekta što je sreća egzistencijalna a nesreća nepostojeća.
Izvor: “Etički stavovi Allame Tabatabaija”, s perzijskog preveo Ertan Basarik, fondacija “Mulla Sadra” u BiH, Sarajevo 2018.